تحلیلی بر مناسک حج ( بخش دوم )

حج کن!

و حج، نشانه ای از این رجعت به سوی او، او که ابدیت مطلق است، او که لایتناهی است، او که نهایت ندارد، حد ندارد، تا ندارد.

و بازگشت به سوی او، یعنی حرکت به سوی کمال مطلق، خیر مطلق، زیبایی مطلق، قدرت، علم، ارزش و حقیقت مطلق، یعنی حرکت به سوی مطلق، حرکت مطلق به سوی کمال مطلق، یعنی حرکتی ابدی، یعنی تو، یک شدن ابدی ای، یک حرکت لایتناهی ای، و خدا سرمنزل تو نیست، مقصد تو نیست، سر تو، هجرت ابدی تو، به روی جاده ای است، صراطی است که نقطه آخرین ندارد. راهی است که هرگز ختم نمی شود. رفتن است، خدا در این حرکت تو در هستی جهان و در هستی خویش، صیرورت و هجرت ابدی، نشان دهنده جهت است، نه منزل.

نه تصوف! مردم در خدا، ماندن در خدا، که اسلام! رفتن به سوی خدا.

نه فنا، که حرکت،

نه فیه، که، الیه!

که خدا از تو دور نیست تا به او برسی.

خدا از تو نزدیک تر است،

به کی؟ به تو!

تو، ای خویشاوند خدا، مسجود فرشته ها، انسان، انیس خداوند، ای جلیس تنهایی عظیم الله، تاریخ تو را مسخ کرده است. زندگی از تو یک جانور ساخته است. ای که با خدا پیمان بستی که تنها پرستنده او باشی و عاصی بر هر که جز او، اکنون پرستنده طاغوتی، بنده بت! آنچه خود تراشیده ای!

ای که زندگی، جامعه، تاریخ، تو را گرگ کرده است، یا روباه، یا موش و یا میش! موسم است، حج کن! به میقات رو، با دوست بزرگ انسان، آن که تو را انسان آفرید، وعده دیدار داری.

از قصرهای قدرت، گنجینه های ثروت و معبدهای ضرار و ذلت، و از این گله اغنامی که چوپانش گرگ است، بگریز، نیت فرار کن، خانه خدا را، خانه مردم را، حج کن.